مقدمه

به نظر من زندگی ما آدم ها مثل یک رود می ماند . رودی همیشه روان که اصلا مهم نیست چه قدر بزرگ باشد یا با چه سرعتی در حال حرکت باشد فقط مهم این است که آخر به کجا می رسد . بعضی از این رودها بی مقصدند ، به جایی نمی رسند . در نیمه های راه به خاطر مانعی که در راه است و سر راهشان قرار می گیرد از حرکت باز می ایستند . بعضی دیگر به بن بست می رسند . شاید به پشت یک سد و بعضی دیگر شاید در آخر به یک مرداب یا گودال خیلی کثیفی برسند و بعضی دیگر که از همه موفق ترند به دریا ، به اقیانوس ها می پیوندند .

ما آدم ها هم مثل این رودها می مانیم . بعضی از آدم های کم همت و بی پشتکار و دارای اراده ی ضعیف در نیمه ی راه به دلیل مشکلات زیاد تسلیم می شوند . بعضی ها مسیر را اشتباه می روند ، تصمیم اشتباهی در زندگی می گیرند یا گناه بزرگی مرتکب می شوند که آن ها را از مسیر اصلی خارج می کند و به مرداب می رسند ولی انسان های والامقام و بلند همت و دارای اراده و پشتکار زیاد و ایمان قوی همیشه به دریاها و اقیانوسها می رسند .

و حال این ما هستیم که تصمیم می گیریم به کجا برسیم ، به مردابی کثیف یا به دریایی پاک و بی کران و آبی و زلال و همیشه روان ...

یه رمان باحال نوشتم که در مورد دختری به اسم باران

باران یه دختر یتیم و نخبس که تو یه تیم پنج نفره رو یه پروژه ی ملی کار میکنه

به خاطر این پروژ ه اتفاقاتی براش می افته و با کسانی اشنا میشه که زندگیشو تحت تاثیر قرار میده

درکل هیجانی ، طنز و عاشقانس

یه رمان باحال نوشتم که در مورد دختری به اسم باران

باران یه دختر یتیم و نخبس که تو یه تیم پنج نفره رو یه پروژه ی ملی کار میکنه

به خاطر این پروژ ه اتفاقاتی براش می افته و با کسانی اشنا میشه که زندگیشو تحت تاثیر قرار میده

درکل هیجانی ، طنز و عاشقانس

برای دیدن بقیه تصاویر به ادامه مطلب بروید

برای دیدن بقیه تصاویر به ادامه مطلب بروید

برای دیدن بقیه تصاویر به ادامه مطلب بروید

آنچه می ماند حرف های نیش دار آدمک های تو خالی نیست
آنچه می ماند قلب شکسته و زخمی روح بیمار نیست
راه برگزیده ی تو،متلاطم نشدن،بزرگواری و بخشش است که می ماند
و ندامت حاصل از زخم زدن بر دل ها
کدام ماندگاری را می خواهی؟
نکند تو هم می خواهی قاطی بیماری آدم های اطرافت شوی؟!
یا تنها میخواهی بگذاری و بگذری؟!

امروز

به آنهایی می اندیشم که روی شانه هایم گریه کردند...

و نوبت من شد دیگر نبودند

روزها در پی هم گذشتنو بالاخره ابن مدرسه های کزایی هم شروع شد!...روز اول صبح مجبور شدمر ساعت 6بیدار شم تا لباسمو بپوشم!...اونیفرم سورمه ایم که تا روی زانوم بودو پوشیدم...شلوار مدرس ی سورمه ایم رو هم پوشیدمو مقنعه ی سورمه ایم رو سرم کردم!موهامو مثل هر سال فرق کج زیر مقنعه ام جای دادم و کوله ی لی که با سامیار خریده بودیم رو برداشتم و کتابای امسال رو که خودمون باید تهیه میکردیم رو تو کیفم فرو کردمو خودکارا و اتد و یه دفتر رو ب زور تو کیفم فرو کردم !جوراب سفید رنگی پوشیدمو با عجله رفتم سمت در خروجی!سامیار گفت: 
_صدف؟بیدار شدی؟ 
_اره..دارم میرم مدرسه...خدافظ 

_وایسا من میرسونمت ...

بقیـــــــــــــه در ادامـــــــــــــــــه مــــــــــــطلب

داشتم از راه مدرسه ب خانه میامدم ک متوجه ی پسر شدم ک ب 

دنبالم 

افتاد اولش مثل بچه ها تند تند عرق میکردم تا رسیدم سرکوچمون 

شمارشو بای دست گل تحویل داد اولش دوستداشتم پارش کنم ولی 

بعدش 

ب خودم گفتم ن بزار زنگ بزنم بهش زنگ زدم باهام ابزارعلاقه 

کردیم

و منو وابسته خودش کرد ودوستیمون 6سال. طول کشید تای روز ک

میشه روز1391.11.25روز والنتاین بود باهم ب بیرون رفتم هوا 

نسبت سرد بود یدفعه داشتیم راه میرفتم ک متوجه شدم از دهان 

ودماغ 

علی خون میاد سری بهش دستمال دادم و ماشین گرفتم سری اون ب 

بیمارستان رسوندم سری علی بستری کردن من مثل باران اشک 

مریختم 

وقتی اقای دکترامد ازش سوال کردم اقای دکترچیشد و دکترباصدای 

لغزنداش گفت خانم متاسفم اقای شما مبطلا ب سرطان خون هس 

همونجا دنیا ب سرم زهرمار شد

بقیه در ادامه مطلب

من پریا23ساله وعشقم فرهاد27 سال.

سال 88داشگاهی که دوست داشتم تورشته موردعلاقم قبول شدم 

.دانشگاه طباطبایی روانشناسی بالینی.

برای خواندن ادامه داستان به ادامه مطلب بروید